Giving up the role of pretender , από το Χνούδι

Ηχητική επένδυση δύο σκύλοι που κλαίνε. "Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπάει και σε..." Θολές εικόνες στο υποσυνείδητο. Έτσι στα καλά καθούμενα. Να σας δω ρε τσογλάνια στα τριάντα πέντε σας φώναζε τότε ο φίλος μας πίσω από την μπάρα και μας βομβάρδιζε ανελέητα με μπουκάλια μπύρας και Rainbow σε απάνθρωπες δόσεις. Αυτό θα το ακούς και κάτω από το χώμα εσύ γλυκιά μου έλεγε κάθε φορά που του ζήταγα να το βάλει . I surrender to your heartbeat λέει ,του απαντούσα. Δεν λέει σκέτο i surrender. Σκέτο ποτέ, βάλε να πιούμε. Ακόμα περιμένει εκεί να μας συναντήσει στα πενήντα μας , ίσως τα καταφέρει να προλάβει, ίσως τα καταφέρουμε να προλάβουμε. Κι ύστερα πάλι έξω στους δρόμους, μη προβλέψιμοι άρα επικίνδυνοι, χειμώνα νόμιζα θα φύγεις μα με ξεγέλασες, καλά τα πήγες, καλά τα πήγαμε μωρό μου. Χρόνια ζωσμένοι με εκρηκτικά, εγώ, εσύ , πυροτεχνήματα, κορναρίσματα, παράξενες μουσικές στα μπαρ, άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται , άλλοι φτύνουν αίμα, επινίκια συχαρίκια, επινίκιες αναπνοές κοινού αέρα πίσω από τις βαριές πύλες της ζωής μας. Εκατό κάμψεις, χίλιες κάμψεις, ένα εκατομμύριο κάμψεις. Nα κοντεύω να σου σπάσω το μπράτσο από την αγωνία μου, βάστα γερά μαλάκα μου να φωνάζεις, εκείνη την πρώτη φτυαριά την ακούω ακόμα, βάστα γερά μαλάκα μου. Στην ταράτσα της απέναντι οικοδομής darlin now won't you be tender, μόνο εδώ χωράμε στ'ορκίζομαι, μόνο εδώ, ο αέρας να ανοίγει στα δύο εμένα, ο αέρας να ανοίγει στα δύο το παλτό σου κι εκείνο να μοιάζει με έλικα, κάπως έτσι θα την κάνεις μια μέρα, παρέα με τα φοβισμένα μάτια σου και το δυσβάσταχτο βάρος τους, κανείς δεν αναλαμβάνει το κόστος μεταφορά τους, κανείς δεν τα δένει στη σχάρα του και για το πορτ μπαγκάζ ούτε λόγος. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητες κεραίες. Kοιταξέ μας τώρα. Εμένα, εσένα, αχόρταγες δαγκωματιές μεταξύ αδέσποτων . Τι κάνουμε εδώ; Λέγε. Tι κάνουμε; Mα αλήθεια δεν βλέπεις; Πως γίνεται να μην βλέπεις τι κάνουμε; Ότι δεν καταλαβαίνουμε κάνουμε.

Η πηγή εδώ