Αποχαιρετιστήριο, του Χ2

Πρέπει να κάνουμε υπακοή, πλήθος τραγούδια να αντιγράψουμε μέχρι να αντέξουμε τα λόγια που έχουμε ανάγκη. Περιπολία η νοσταλγία σήμερα για όσους δεν γίνεται να συναντήσεις πάλι. Στα πέντε του, καμένο από τις ακτινοβολίες και τα χημικά. Τα χρόνια υπολογίζεις με τους δισταγμούς, σαράντα τόσα χρόνια περπατώ σα φάντασμα, μου λες, σαρανταλείτουργο. Ο ένας γιος πήγε από ναρκωτικά, και για τον ζωντανό αγώνας η απεξάρτηση. Κάποτε εργάστηκα ως αγροφύλακας στην περιοχή των Εσπερίδων, με βάρδια το βράδυ. "Τι αμαρτίες πρόλαβε να πληρώσει" και "τουλάχιστον ησύχασε", φράσεις κλισέ των πρόωρων θανάτων. Φεύγοντας το ξημέρωμα γκάζωνα ξαφνικά δίπλα στους πορτοκαλαιώνες, φαίνονταν τόσο όμοια με πέλαγος τα χτήματα, και κύματα τα οργωμένα αυλάκια, λίγο πριν τη διασταύρωση φρενάροντας. Δεν είναι το τέλος. Το χειρότερο είναι η καθημερινή ξεφτίλα και ο φόβος. Κάθε αύριο αποφασίζω πως θα περάσω, για να σε πάω βόλτα στην παραλιακή, μακριά από το θόρυβο των νοικοκυριών, σ' ένα αμάξι θερμοκήπιο φυτρώνουν μόνο βαριά λαϊκά και έρωτες, να γίνουμε επιτέλους ο ένας για τον άλλο μια όμορφη ανάμνηση. Λες και κοιτάζεις την απέναντι ακτή τη νύχτα φωτισμένη στέκουν οι άνθρωποι που αγαπάμε δίπλα μας. Είδα παιδιά να μένουν ορφανά στον άλλο κόσμο, όπως ο ποιητής λέγεται ποιητής από τους αναγνώστες του, όπως κι εμείς για όσους φύγανε είμαστε κιόλας πεθαμένοι. "Πέντε", φωνάζει ο σκοπός. "Τέσσερα", απαντάει η περίπολος. "Σαράκι". Λέξεις μου, θάλασσα δίχως ήχο.

Η πηγή εδώ