Αλέκος Παπαδόπουλος, Λάθος Οδηγίες

Κοίταξα το έγγραφο μπροστά μου. Αφαιρέστε την ασφάλεια. Στοχεύστε στο κέντρο. Πιέστε τη λαβή.

Τη σκανδάλη, ηλίθιοι, πιέστε τη σκανδάλη. Βλέπετε, η ζωή σου χαμογελά –αλλά με ματωμένο στόμα, κι αφού της έχεις σπάσει τα δόντια. Το έμαθα αυτό όταν σερνόμουν εκλιπαρώντας στις παγωμένες τρώγλες του Τιτάνα… Το έμαθα στις εναέριες πολιτείες της Αφροδίτης, όταν με κρέμασαν ανάποδα στο κενό για μια μικρή προμήθεια που είχα κρατήσει από κάτι χαπάκια που ντήλαρα... Το έμαθα όταν κουρσεύαμε τα τουριστικά στη ζώνη των αστεροειδών, πετσοκόβοντας τους επιβάτες για ιστούς, μυελό, νεφρά και πάγκρεας –τα σκάφη μας, σιγά μην είχαν καλές μονώσεις για την κοσμική ακτινοβολία…

…Το έμαθα καλά λοιπόν, πως όταν αφαιρείς την ασφάλεια και στοχεύεις στο κέντρο, μετά μόνο τη σκανδάλη μπορείς να πιέσεις. Και δείτε με τώρα, τρεις δεκαετίες και μπόλικες δολοφονίες μετά, σεβαστό κυβερνήτη του Άρη, δημοκρατικά εκλεγμένο, να μου φέρνουν τέτοιες αηδίες να εγκρίνω.

Έβαλα μια φωνή κι ο γραμματέας ήρθε τρέχοντας.

«Τι σκατά είναι αυτά που μου έφερες εδώ;» ούρλιαξα.

Αυτός ήταν της καριέρας, καλό στέλεχος που μαζοχιζόταν μαζί μου και του άρεσε.

«Ε… κυβερνήτα, το Τεχνικό Τμήμα το έγραψε, είναι το κείμενο οδηγιών για τους νέους πυροσβεστήρες σε μηδενική βαρύτητα…», είπε κομπιάζοντας.

Πήρα δολοφονικό βλέμμα και είπα με χαμηλή φωνή, «έχει δει ποτέ φωτιά το Τεχνικό Τμήμα; Έχει νιώσει την κάψα που μαυρίζει και τ’ οξυγόνο να λιγοστεύει;» –όσο το σκεφτόμουν έπαιρνα ανάποδες, κι ανέβαζα στροφές– «ξέρει το γαμημένο Τεχνικό Τμήμα τι θα πει να γλείφουν οι φλόγες τη στολή σου; Ξέρει τι θα πει να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά που καίει τα σπλάχνα; Τα σπλάχνα που πρέπει να κρατήσεις άθικτα αν θέλεις να ζεις την επόμενη ώρα; Δεν ξέρουν οι ηλίθιοι ότι στοχεύεις στη βάση, γαμώ το κέρατό μου, στη βάση της φωτιάς;» –φώναζα κι ο γραμματέας καύλωνε– «γιατί αν στοχεύσεις στο κέντρο το αέριο θα φύγει προς τα πάνω λόγω της έλλειψης βαρύτητας και της άνωσης της φλόγας, και θα λειτουργήσει σαν ενισχυτικό της φωτιάς και θα πάμε όλοι κατά διαόλου;” –ούρλιαζα πλέον ανεξέλεγκτα. Ήταν ώρα να ηρεμήσω.

Κάθισα πιο στητός στο γραφείο μου κι έπιασα το κεφάλι μου.

«Είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε τις ζωές των συμπολιτών μας σε τέτοιους άσχετους;» αναρωτήθηκα πιο ήρεμα –και πιο απειλητικά.

Ο γραμματέας μαζεύτηκε. «Θα τους το επιστρέψω για διόρθωση, είπατε ‘στη βάση’, έτσι; Ναι στη βάση, προφανώς, μα, αν είναι δυνατόν, να είναι τόσο απρόσεχτοι», μουρμούριζε τρέμοντας καθώς πλησίαζε το γραφείο μου για να πάρει το έγγραφο.

Αλλά δεν είχαμε τελειώσει.

«Και πού ’σαι», του είπα με τόνο χαλαρό, «αυτό το ‘αφαιρέστε την ασφάλεια’ δεν μου αρέσει, κάνει κακό στην ψυχολογία. Στον Άρη χρειαζόμαστε την ασφάλεια πάνω από κάθε τι, δεν μπορεί να βγαίνει από το γραφείο του Κυβερνήτη οδηγία ‘αφαιρέστε την ασφάλεια’, τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Να γράψουν κάτι άλλο, ‘ανοίξτε την ασφάλεια’, ‘μετακινήστε την ασφάλεια’, κάτι τέτοιο, ή καλύτερα να ονομάσουν την ασφάλεια αλλιώς, να την ονομάσουν… διακόπτη, εμπόδιο, ‘αφαιρέστε το εμπόδιο’, ναι, μ’ αρέσει αυτό, είναι πολιτικά ορθό…»

«…Λοιπόν», είπα με τελεσίδικο ύφος, «‘Αφαιρέστε το εμπόδιο, στοχεύστε στη βάση, πατήστε τη σκανδάλη’ –και να το έχω στο γραφείο μου σε δεκαπέντε λεπτά», έβαλα πάλι τις φωνές.

Ο γραμματέας με κοίταξε χάσκοντας. Τον κοίταξα κι εγώ.

«Τη ‘σκανδάλη’, είπατε; Όχι τη λαβή; Ο πυροσβεστήρας έχει λαβή, δεν έχει σκανδ–»

Σηκώθηκα απότομα και του έκανα κεφαλοκλείδωμα. Έβαλα το στόμα μου κοντά στο αυτί του και ψιθύρισα, «αγόρι μου, να τους βάλεις τότε να το ξαναφτιάξουν, κι αυτή τη φορά να έχει σκανδάλη» –και μετά τον άφησα να πάει να κάνει μια φορά σωστά τη δουλειά του.

Ρίχτηκα στην κυβερνητική καρέκλα αναστενάζοντας. Πώς διάβολο βγήκαμε στο διάστημα όταν δεν μπορούμε να γράψουμε σωστές οδηγίες εννιά λέξεων; Εκ των οποίων οι τρεις συνδετικές; Αλλά γι αυτό υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα. Για να βάζω τους ανθρώπους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Όμως μερικές φορές, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, ειλικρινά, μένω άφωνος. Είναι δυνατόν να έρχονται οι διαπραγματεύσεις με τα καθάρματα που ελέγχουν τους δακτυλίους του Κρόνου, που δε δίνουν νερό ούτε στη μάνα τους, και να μην έχουμε ένα όπλο της προκοπής για να τους εκβιάσουμε; Είναι δυνατόν να πας να λιώσεις τον πάγο πιέζοντας τη λαβή; Είναι δυνατόν να εμπιστεύομαι τη ζωή και το νερό των συμπολιτών μου σε τέτοιους άσχετους; Κράτησα μια σημείωση, ν’ απολύσω όλο το Τεχνικό Τμήμα, κι ένιωσα πιο ήρεμος. Θα μου τον έφερναν τον πυροσβεστήρα μου, θα μου τον έφτιαχναν όπως έπρεπε. Αυτόν που θα έσβηνε τη φωτιά που καίει στα σωθικά των ψηφοφόρων μου από τη δίψα. Γιατί αλλιώς… πάνε οι επόμενες εκλογές.

Διόρθωσα τη σημείωση –να τους απέλυα μετά τις οριστικές δοκιμές του νέου όπλου– μην γίνει καμιά στραβή και ξεχαστώ και βιαστώ. Βλέπετε, αν τα κατάφερα σ’ αυτή τη ζωή, είναι γιατί έμαθα πως αν θες να δεις χαμόγελα, τα πρώτα δόντια που πρέπει να σπάσεις είναι τα δικά σου. Έστρεψα την καρέκλα μου για να χαζέψω τα κόκκινα βουνά του Άρη. Κι ένιωσα ξανά ταπεινός, όπως κάθε ηγέτης πρέπει να νιώθει πού και πού: όλοι σκουλήκια είμαστε, το θέμα είναι ποιος ξέρει να γράφει οδηγίες.