η πριγκίπισσα των σπαταλημένων αύριο, του Χ2

H Μαρίνα ήταν η πριγκίπισσα όλων των σπαταλημένων αύριο, αλλά μόνη αυτή προφήτευε το μέλλον, γιατί το είχε ήδη τερματίσει. Συναντηθήκαμε τις προάλλες στην πλατεία. Επέμεινα στις ερωτήσεις, αν είχε δίκιο εκείνος που μας έβαζε να σκοτωνόμαστε στο τέλος, και σκοτείνιασε. Χαμήλωσε το βλέμμα, σκέπασε το πρόσωπο με τα μαλλιά κι αρνήθηκε επίμονα να απαντήσει. Τότε υποψιάστηκα ότι εκείνο το φινάλε στην έπαυλη με τα φλιπεράκια μπορεί να έχει κιόλας πραγματοποιηθεί στο παρελθόν μου. Πλημμύρισε μετά ο τόπος δακρυγόνα, κάδοι οδοφράγματα που καίγονταν, σηκώθηκα και πήγα να σταθώ στο κέντρο του καπνού, υπνωτισμένος, ανήμπορος να απομακρυνθώ, γιατί το μαθα πια καλά, αυτοί που έφυγαν γυρίζουν ξαφνικά στα σωθικά σαν σουγιαδιά, και έτσι ελπίζεις να υπάρχει κάπου ξεχασμένος ένας Θεός ή τουλάχιστο να είναι οι άνθρωποι σκιές σε μια λευκή οθόνη να βλέπουνε καμιά ταινία πού και πού κι οι πεθαμένοι. Συχνά αναρωτιέμαι αν μιλούσαμε σήμερα τι θα λέγαμε. Άλλοτε πάω να βάλω εικόνες στη σειρά και το εγκαταλείπω. Βρέχει από τότε σ' όλες τις βόλτες στο Θησείο. Και στην πλατεία Αμερικής πάντοτε είναι άνοιξη κι απόγευμα. Μονάχα, να, κανένας δε θυμάται πια τον Κρίστοφερ Πέτιτ, ούτε τον Στινγκ να τραγουδάει Έντι Κόχραν, κι εμείς πιο έρημοι στα σπίτια μας και περικυκλωμένοι. Έξω; Τι να γίνεται έξω; Όλα καλά είναι έξω...