Βιαστές, από την Ουδέν

Έρχεσαι, φεύγεις. Κι ύστερα πάλι έρχεσαι και ξαναφεύγεις. Πως με ποθείς το ξέρω. Δεν μπορείς να κρυφτείς από μένα. Απ’ όλους τους άλλους, ναι. Μα όχι από μένα. Το νιώθω το βλέμμα σου να με μετράει. Ακόμη κι όταν δεν είσαι εδώ. Βαραίνει πάνω μου. Δεν τα κρατάς τα προσχήματα. Τόσο εδώ, τόσο εκεί, από δω μέχρι εκεί. Υπολογίζεις γωνίες, αναζητάς κερκόπορτες. Σε τι; Σ’ αυτό που απλόχερα σου δίνεται. Κατακτητή της δεκάρας. Δεν τις μπορώ τις προσδοκίες σου. Δεν τις αντέχω. Πώς τολμάς μ’ άδεια χέρια να με πλησιάζεις; Δεν έχω τίποτα να σου δώσω, αν δεν έχεις. Οι περισσότεροι είστε έτσι. Ρίχνεστε πάνω μου, με διαλύετε με τις προσδοκίες σας, ασελγείτε κατ’ εξακολούθηση. Με ποιο δικαίωμα; Ποιοι νομίζετε πως είστε; Βιαστές είστε παρθένων. Αυτό είστε, είπε το χαρτί…

Υ.Γ. Και άλλα εδώ